І эпоха, і новая эра,
I пагрозьлівы атамны век...
На зямлі хіба сумна і шэра?
Хоча ў космасе жыць чалавек.
Паляціць чалавек на ракеце,
Каб сабе адпачынак знайсьці
На якой-небудзь дзікай плянэце:
На Сатурне, Юпітэры ці...
Ах, якія людзей лятуценьні!
Жар імкненьняў! Да велічы крок!
А я любай праменьні і цені
Зноў заўю ў паэтычны вянок.
Я скажу ёй: Нічога ня хочу,
Толькі бачыць прыгоствы зямлі,
I твае задуменныя вочы,
Незабудкі ў якіх зацьвілі.
I глядзець, як тугім перавяслам
За плячыма спадае каса.
Застанецца спамінам нязгаслым
Наша вечна-зямная краса.
|
|
